De laatste week zit ik ontzettend in de knoop met mezelf.

Ik kijk uit naar de afspraak met het ziekenhuis maar aan de andere kant ook weer niet.

Het is verschrikkelijk om te moeten wachten op iets wat je zo graag wil.

Tegelijkertijd ben ik bang voor de antwoorden die er misschien zullen komen.

Het is me inmiddels ook wel duidelijk dat mannen anders omgaan met een kinderwens.

Er word hier thuis nauwelijks meer over gepraat. Dat vind ik moeilijk want wanneer ik het er wel over wil hebben dan is het antwoord "we zien wel hoe het loopt". Dat is niet het antwoord dat ik horen wil.

Dit wil natuurlijk niet zeggen dat mijn man er niet mee bezig is, hij zal tenslotte samen met mij het traject van het ziekenhuis in moeten. Mannen zijn nu eenmaal niet altijd zulke praters en vrouwen daarentegen kwebbelen er graag op los over leuke dingen maar ook over de minder leuke dingen.    Op dit moment voel ik me vaak alleen in deze situatie en dat is lastig. Ik sluit me vaak af van mijn man en ben ontzettend kribbig, en dan ben ik nog niets eens zwanger dus de hormonen zijn het niet!

Morgen is volgens mijn agenda de dag dat ik mijn menstruatie weer kan verwachten. Dat ellendige geval zal ook heus wel weer komen! Morgen word dus weer een baaldag voor mij!

Behalve mijn blog schrijf ik ook wel eens een gedicht op zijn tijd, zomaar ineens uit het niets.

De laatste wil ik graag met jullie delen. Tot de volgende blog maar weer.

Dikke kus van mij xxx

Tranen zijn dingen van geluk, maar tranen zijn ook dingen van verdriet,

tranen uit de ogen waar je de wereld mee ziet.

Tranen zijn verbonden aan je gevoel,

ze laten je van alles voelen, een heleboel.

Tranen met tuiten of een enkele drup, een traan is een traan,

die soms gewoon in je ogen blijft staan.

Tranen die mag je laten lopen want zij vertellen op dat moment,

of je heel gelukkig of juist verdrietig bent....