Vandaag was het dan zover, D-Day voor ons. Om 10.10 uur stond de eerste afspraak in het ziekenhuis gepland voor Sander. Wat waren we zenuwachtig want ook al wisten we dat er lichamelijke onderzoeken zouden plaatsvinden, je stapt toch een beetje in een onbekende wereld.

De spanning werd me bijna teveel want het is een groot ziekenhuis en er waren zoveel mensen op dat tijdstip aanwezig. Ik raakte lichtelijk in paniek en heb zelfs even getwijfeld of ik wel in dit grote ziekenhuis de molen wilde starten. Met de steun van Sander en mijn hand in die van hem heb ik doorgezet en me overgegeven aan alles wat er gedaan moest worden.

Er is een uitstrijkje gemaakt bij mij, bloed geprikt en ik heb een inwendige echo gekregen. De eerste twee onderzoeken zijn naar het laboratorium gestuurd samen met Sander zijn productiewerk  en daar krijgen we op 13 november de uitslag van. De inwendige echo leverde meteen resultaten op en die waren super goed. Geen afwijkingen te zien en alles zag er netjes uit. Het was wel leuk dat de gyneacoloog kon zien dat ik over 3 dagen weer een paar rijpe eitjes heb. Mijn cyclus en menstruatieverloop waren ook ontzettend netjes dus de onderzoeken waar meteen een antwoord op was zijn zeer positief.

Het viel me op dat in de wachtkamer veel mensen van onze leeftijd zaten die dus niet zomaar een kindje kunnen krijgen. Zou het onze generatie zijn, heeft er in "onze tijd" iets in het water gezeten, of leven we gewoon heel anders dan "vroeger"? Ik weet het niet maar het was wel ontzettend fijn dat je op de afdeling waar wij moesten zijn ( de kelder ) geen zwangere mensen te vinden zijn dus dan word je daar niet mee geconfronteerd. Hopelijk promoveren we snel naar de volgende verdieping want daar doen we dit alles uiteindelijk voor.

Vanmiddag hebben we even onze rust gepakt en zijn Sander en ik samen terug naar bed gegaan. We moesten even bijtanken van alle spanningen de laatste tijd met in het bijzonder vandaag.

Het is me vandaag allemaal reuze meegevallen en we hebben ook een ontzettend lieve gynaecoloog, een hele aardige jonge vrouw.

Nu kunnen we weer niets anders doen dan wachten...wachten tot het 13 november is.

Die dag bestempel ik als D-Day2............

Dankjewel lieve bloglezers voor jullie ontzettend lieve steun en medeleven. Dat doet me ontzettend veel. Ik blijf jullie op de hoogte houden.

Liefs en een dikke kus