Gistermorgen heb ik de tweede brief voor het ziekenhuis opgestuurd.zaterdag dachten we onze afspraak van het ziekenhuis binnen te krijgen maar nee het was een formulier dat we in moesten vullen. Alweer! Datzelfde formulier had ik al ingevuld opgestuurd maar goed we doen het braaf nog een keer met de hoop dat deze week onze afspraak door de brievenbus valt.

Gistermorgen kreeg ik te horen van een bekende dat ze zwanger is. Nog maar heel kort maar ze vond het schijnheilig om het niet te vertellen omdat ze weet dat ik dat ook zo graag wil. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om met mij te praten over mijn kinderwens terwijl zij zwanger is en ik dat niet zou weten. Nu kun je denken dat ik het beter niet kan weten maar ik vind dat heel nobel van haar. Ik heb haar oprecht gefeliciteerd en een dikke knuffel gegeven en mijn tranen ingeslikt. Het blijft moeilijk om te horen dat een ander heeft/krijgt wat jij ook zo graag wil.

Vandaag zag ik op mijn facebook ook nog ineens een echo verschijnen van een goede bekende die dus ook zwanger is. Dat zijn dus alweer twee mensen in mijn omgeving die een kindje verwachten.

Ook haar natuurlijk gefeliciteerd maar wederom met de gedachte: "en ik dan"Ik ben wel blij dat ik die mensen nog oprecht kan feliciteren en ook oprecht blij voor ze kan zijn. Ik moet er niet aan denken een verbitterde vrouw te worden.

Ik ben nu al drie dagen braaf aan het temperaturen. Iedere morgen wanneer ik wakker word.

Dat betekend wel iedere morgen wakker worden met het besef dat we na anderhalf jaar nog niet zwanger zijn en iedere morgen de gedachte dat het misschien wel nooit zal gaan lukken.Die gedachte bezorgt me letterlijk hartzeer. Daar word ik intens verdrietig van. De ene dag meer dan de andere en vandaag ben ik al de hele dag ontzettend uit mijn doen. Waarschijnlijk door al het zwangerschapsnieuws.

Eigenlijk hoor ik vandaag op mijn vrije dag de huisvrouw uit te hangen. Het huis lekker schoonmaken voor mijn lieve schat thuiskomt van zijn werk. Het eten koken zodat we lekker samen kunnen eten wanneer mijn man thuiskomt, maar ik ben lusteloos, heb geen puf. Dit komt puur doordat mijn hoofd overloopt met gedachten. Ik denk aan onze toekomst. Het liefste met een gezinnetje. Dat is fijn om aan te denken en dat is wat ik wil. Maar ik kan het niet helpen om af en toe ook te denken hoe het zal zijn als we te horen krijgen dat wij geen kindjes kunnen krijgen. Dan blijft de toekomst ineens blanco in mijn hoofd. Die toekomst wil ik niet!

In de toekomst wil ik voor mijn eigen kind zorgen en niet dagelijks opstaan om voor andermans kinderen te zorgen. Mijn baan is de leukste ter wereld en dat blijf ik zeggen tot mijn pensioen maar voor ik ga werken wil ik 's morgens mijn eigen kind wassen, aankleden, eten geven en een dikke kus en knuffel geven en zeggen dat ik heel veel van hem/haar hou, en daarna zijn die andere kindjes aan de beurt.