Vanmorgen diende de welbekende buikpijn zich weer aan om even later gevolgd te worden door mijn menstruatie, zucht  

Dit was de laatste kans om toch nog zelf te proberen zwanger te worden, zonder hulp van het ziekenhuis, want zeg nou zelf wie zit daar op te wachten. Eendenbekken vind ik alleen leuk op de kinderboerderij omdat daar zo'n leuk diertje aan vast zit!

Een kindje maken is iets intiems tussen jou en je partner en het hoort blij en leuk te zijn. Zodra er derden betrokken raken bij die wens omdat het niet zomaar lukt om zwanger te worden voel je je toch wel heel klein worden.

Ik weet het nog goed, 18 maanden geleden gestopt met de anticonceptie. Het eerste half jaar schuif je het niet zwanger worden af op "aah joh, de pil die moet nog uitwerken". Na dat half jaar volgt de volgende fase "nou ja, volgende maand beter". Dit gaat zo door tot het eerste jaar en dan begin je je langzaam zorgen te maken. De vragen "is er iets mis met mij" en "ik zal toch wel kindjes kunnen gaan krijgen"spoken door mijn hoofd.

Mensen die mij kennen weten hoe graag ik mama wil worden. Een hummeltje om zelf voor te zorgen, dat helemaal van mij en mijn man is. Ons kindje dat wij samen groot mogen brengen tot hij/zij een volwaardige en zelfstandige volwassene is geworden en met de kerstdagen paps en mams eens een bezoekje brengt.

De reacties op het bekendmaken van mijn blog link op facebook bracht een golf van reacties en dat was zo fijn. Wat een lieve mensen allemaal! Ik probeer verdriet vaak in mijn eentje te dragen maar ik merk nu dat het fijn is om het te delen. Ik heb lieve familie en vrienden om me heen die het helemaal niet erg vinden om hun schouder eens te lenen aan mij. Gisteren heb ik mijn man ook laten zien hoeveel ik ermee zit dat het allemaal niet lukt. Hij wist dat natuurlijk wel maar niet dat het zo erg is want ik kan heel goed verdriet afvlakken. Voorbeeld: "ja ik vind het zo balen he dat het niet lukt maar ach komt goed", terwijl ik op dat moment eigenlijk vanbinnen schreeuw dat het helemaal niet goed is en dat ik wil huilen, gewoon even heel hard huilen, in zijn armen.

En dat heb ik gisteren gedaan....eindelijk!