Mijn geduld begon op te raken en ik had voor vandaag dan ook al in mijn agenda staan dat ik naar het ziekenhuis zou bellen om te vragen waar onze afspraak blijft!

Kom ik gisteren na mijn werk thuis, open de brievenbus om de verwachte reclamefolders eruit te halen word ik aangekeken door een groot ziekenhuislogo op een envelop.

Nog voor ik boven bij mijn voordeur was had ik de envelop al open omdat ik wilde weten wat voor formulieren ze me nu weer toestuurden. Niets geen formulieren, het is de échte afspraak!

Er ging vreugde door me heen maar tegelijkertijd stond ik ook even te trillen op mijn benen want nu zitten we dus echt in de molen. De molen die ons gaat vertellen of wij in de toekomst ouders mogen worden of niet, of het gewoon vanzelf moet kunnen of dat we er hulp bij nodig hebben. Ik kan gerust zeggen dat ik het reuze spannend vind.

Mijn man en ik worden op dinsdag 23 oktober om 10.40 verwacht bij de arts-assistent in het ziekenhuis. Daar zullen we allebei lichamelijk onderzocht worden. Niet prettig maar we hebben geen andere keus. Om een droom te laten uitkomen zul je soms vervelende dingen moeten doen. We zijn nu eenmaal geen dagje Efteling aan het plannen of een reis. Nee, we plannen onze toekomst met een gezin en daar heb ik veel, heel veel voor over! Voor de afspraak bij de arts-assistent heeft mijn man op dezelfde dag zijn eerste afspraak want er moet een potje gevuld worden voor het zaadonderzoek. Op dinsdag 23 november moeten we terug komen en dan zal er duidelijk worden of die kleine jongens van hem een beetje actief zijn of niet.

Vanaf nu laat ik het allemaal maar over me heenkomen want ik kan niet in mijn lijf kijken en dus ook niet zeggen waarom we nog niet zwanger zijn. Misschien ben ik het inmiddels wel, dat kan natuurlijk ook. Het is allemaal onduidelijk en spannend. Gelukkig heb ik mijn werk, dat bied me genoeg afleiding ondanks dat ik natuurlijk met kinderen werk. Zij zijn zo vrolijk en energiek en hebben veel dingen nodig op een dag. Door die lieve hummels heb ik geen tijd om te piekeren. Zolang ik werk, geniet ik want in deze tijd is het heel bijzonder dat je een baan hebt, laat staan ook nog eens de leukste ter wereld! 

Stiekem ben ik inmiddels wel een beetje benieuwd of er mensen zijn die mijn blogs lezen. Het zou leuk zijn om eens een reactie te zien of dat je het me laat weten. Het is niet dat er nooit iets gevraagd mag worden maar ik vind deze website vooral makkelijk omdat ik dan niet honderd keer hetzelfde hoef te vertellen. 

Tot de volgende blog maar weer lieve mensen!